4 januari, 12:03 – Omroep Zeeland
2021 was een gitzwart jaar voor de ouders van Ichelle van de Velde uit Oostburg. In december 2020 verdween hun 29-jarige dochter spoorloos. In februari werd haar lichaam in delen teruggevonden in het water bij Retranchement. Een 45-jarige vrouw uit Aardenburg is verdachte in deze moordzaak.
Miranda Sips en Rob van de Velde hebben meteen een naar gevoel als Ichelle niet meer reageert op appjes en sms’jes. Rob: “Ik was direct in een soort paniek. Dit was niet iets voor Ichelle om te doen. Alleen hadden we toen nog niet door dat het zo erg zou zijn als dat het uiteindelijk was.”
Ruzie met een vriendin
Miranda: “Ichelle heeft me verteld wat er in haar leven speelde. Ze had ruzie met een vriendin. Maar als moeder zag ik dat niet als een situatie die ze niet alleen kon handelen. Achteraf ben ik wel heel blij dat ze verteld heeft wat er speelde, omdat je dan toch weet in welke richting je het moet zoeken.”
De eerste dagen zijn gekmakend. Rob: “Je gaat bellen, speuren. Ongecontroleerd sla je wat om je heen.” De familie probeert de politie ervan te overtuigen dat er iets niet in de haak is, die neemt de vermissing al snel serieus.
Honden braken de bus af
Miranda: “Op 1 januari werden we benaderd door de stichting Signi Zoekhonden. Die wilde voor ons gaan zoeken. De volgende dag zijn ze gekomen. Dat was meteen ook de eerste confrontatie met die vriendin van Ichelle. Ze liep naar haar bus met tassen en dozen en die honden braken die bus zowat af. Toen ik de teamleider van Signi aansprak, zei ze dat die honden dat anders nooit doen. Er was daar dus al een bepaalde geur te ruiken.”
Op 9 februari wordt de bewuste vriendin aangehouden als verdachte. Enkele dagen later wordt Ichelle na vele zoekacties in delen gevonden in het water bij Retranchement.
Miranda: “Ze is op verschillende dagen in delen gevonden. Het klinkt heel stom, maar er was een soort euforie toen het laatste deel gevonden werd. Dat is bizar, dat je blij moet zijn dat je kind compleet is.”
‘Ze was weer compleet’
Rob beaamt dat: “Ik zat zelf bij die laatste zoekactie in het bootje van het zoekhondenteam. Dat was een hele rare ervaring. Op dat moment overheerste een gevoel van opluchting, dat ze compleet was. Maar het verdriet overheerst natuurlijk.”
Op 27 maart is de uitvaart van Ichelle, veel mensen brengen haar een laatste groet. Dat sterkt de ouders enorm, maar het zwarte gat daarna is groot. Rob: “Ik ben een maand thuis geweest. Veel praten met familie, vrienden en ook professionals heeft me geholpen.”
De ouders van Ichelle omschrijven hun dochter als lief, ondernemend en ontzettend begaan met anderen. Dat laatste is volgens Miranda een goede eigenschap, maar ook eentje die zich tegen Ichelle gekeerd heeft.
“Ze zag altijd het goede in iedereen. Het negatieve zag ze pas veel later en dat heeft in dit geval haar leven gekost. Dat ze de slechte kant van die persoon niet doorhad.”
Nooit gerechtigheid
Dit jaar moet de verdachte zich voor de rechtbank verantwoorden. De vrouw wordt verdacht van moord. Maar echte gerechtigheid zal er nooit komen volgens Ichelle’s ouders. Rob: “Wat is gerechtigheid? Dertig jaar? Levenslang? Voor mij is het belangrijk dat de verdachte inziet wat ze heeft gedaan.”
Toch is van wrok of boosheid geen sprake bij Rob. “Het staat je in de weg bij de verwerking als je blijft hangen in haat. Dat helpt je niet vooruit. Ik heb vooral medelijden. Hoe haal je het in je hoofd om zo’n mooi mens om het leven te brengen?”
Ondanks het enorme verdriet, zijn er kleine lichtpuntjes in de levens van Ichelle’s ouders. Miranda: “Ik mag elke week een dag op mijn kleinzoon van tien maanden passen. Het zoontje van Jeffrey, Ichelle’s broer. Dat is een geweldig kind, hij heeft dezelfde ogen als zijn tante. Als hij me ziet, lacht hij van oor tot oor. Dat zijn dingen die je energie geven.”
Rob heeft met zijn huidige vrouw nog een zoontje van vier jaar oud. “Die houdt ons wel bezig. Je moet verder, je hebt geen keuze. In het begin voel je je schuldig als je eens lachte of plezier had. Dat begint nu wel wat af te nemen.”
Stichting 4Ichelle
Miranda richtte afgelopen jaar de stichting 4Ichelle op. Ze wil vanuit haar eigen ervaring lotgenoten bijstaan, bijvoorbeeld bij zoekacties. “Na een week of zes zoeken, trok ik het niet meer. Ik wilde dat Signi stopte met zoeken. Toen hebben ze met me gepraat en me er doorheen gesleept. Zo iemand wil ik ook zijn voor anderen. Door bij zoekacties aanwezig te zijn voor een praatje en met soep en een broodje.”